بایگانی‌ها TPO - پلیمر پیشرفته دانا

کاربردها و معرفی نسل جدید پلی الفین ها، TPO

6 مرداد 1402/0 دیدگاه /در TPO, مقالات محصول/توسط کارشناسان پلیمر پیشرفته دانا

اولین تولید تجاری پلی الفین ها به بیش از نود سال پیش و به زمانی که پلی اتیلن سبک یا LDPE تولید شد باز می گردد. به صورت کلی پلی الفین ها خانواده بزرگی از پلیمرها را شامل می شوند که نتیجه پلیمریزاسیون الفین های مختلف های مانند اتیلن، پروپیلن و … هستند. پلی اتیلن و پلی پروپیلن دو عضو پر مصرف این خانواده هستند که در سال های اخیر نسخه جدیدی از آن ها به بازارهای مختلفی چون خودرو، قطعات صنعتی، بسته بندی، صنعت سیم و کابل و لوازم خانگی معرفی شده است. این خانواده جدید TPO نام دارد و مخفف عبارت Thermoplastic Olefins است..

در واقع TPO ها گروه مهمی از ترموپلاستیک الاستومرها یا همان TPE ها هستند که پلیمر پایه به کار رفته در تولید آن ها، پلی الفین هایی چون پلی اتیلن (PE) و پلی پروپیلن (PP) است. لازم به ذکر است در اغلب موارد پلی پروپیلن، پلیمر پایه اصلی مورد مصرف در تولید TPO های مختلف است. اما جزء مهم دیگر، الاستومرها هستند. می توان گفت TPO ها به صورت همزمان مزایای پلی الفین ها و الاستومرها را دارند. حضور الاستومرهایی چون EPDM, EPR, POE, … در کنار ترموپلاستیک هایی با استحکام بالا، چون پلی پروپیلن، می تواند الزامات بسیاری از کاربردها را برآورده سازد.

مقصد اصلی گریدهای مختلف TPO صنعت خودرو است و در قطعات بسیاری چون سپر، داشبورد، تزئینات داخلی، رودری و حتی قطعات زیرکاپوت نیز TPO ها دیده می شوند. گریدهای خاص TPO ها می توانند شامل افزودنی های پایدار کننده در برابر حرارت و نور خورشید نیز باشد و در موارد خاص از تقویت کننده ها نیز در فرمولاسیون استفاده می شود. خواص مکانیکی قابل تنظیم و دستیابی به تعادلی از استحکام و ضربه پذیری، مقاومت حرارتی، پایداری ابعادی، فرایند پذیری و تولید به صرفه و مقاومت در برابر اجزای شیمیایی از مهمترین مزایای TPO ها به شمار می آیند.

برای کسب اطلاعات بیشتر و درخواست تولید TPO مناسب برای قطعه مدنظر شما با کارشناسان شرکت پلیمر پیشرفته دانا تماس حاصل فرمایید.

مروری بر ساختارهای لوله های چند لایه پلیمری

8 تیر 1400/0 دیدگاه /در TPO, دسته‌بندی نشده, مقالات/توسط کارشناسان پلیمر پیشرفته دانا

در بخش قبلی سعی کردیم با مزایای لوله های چند لایه پلیمری ( لوله های پلیمری چند لایه، گزینه ای اقتصادی برای سیستم های لوله کشی مختلف ) آشنا شویم و مقدمه ای را در این خصوص مطالعه کردیم. در ادامه می توانید با این بخش در خصوص معرفی ساختار این لوله ها و معیارهای انتخاب لایه چسب مناسب همراه باشید.

لوله های پلی الفینی چند لایه شامل لایه های زیر هستند:

لایه پلی الفین ( PE، PP یا PB): این لایه به منظور ایجاد انعطاف در لوله استفاده می شود و مهمترین مزیت آن قیمت کم و سبکی است.
لایه آلومینیوم یا EVOH: این لایه به منظور دستیابی به یک ساختار نفوذ ناپذیر در برابر اکسیژن و همچنین در مورد آلومینیوم به جهت افزایش مقاومت در برابر خزش (Creep) و کاهش میزان آبرفتگی، استفاده می شود.

بر اساس قرار گیری لایه ها، انواع ساختارهای منعطف و غیر منعطف حاصل می شود که هرکدام کاربرد ویژه ای ( مانند سیستم های گرمایش از کف، انتقال آب گرم و سامانه های ذوب یخ و برف معابر) دارند و می توانند به صورت الاستیک یا غیر الاستیک باشند. ساختارهای منعطف الاستیک که در تصویر زیر دیده می شوند، شامل یک لایه پلی الفینی و EVOH است. مزیت ساختارهای پنج لایه حفاظت از لایه EVOH به کمک پلی اتیلن است و در مورد استفاده از PB باعث افزایش مقاومت حرارتی لوله نهایی می شود.

اما ساختارهای منعطف غیر الاستیک شامل پلی الفین ها و لایه آلومینیومی هستند. مزیت اصلی این ساختارها مقاومت بینظیر آن ها در برابر فشار سیال داخل لوله است. در این ساختارها از انواع خاص پلی اتیلن مانند PE-RT با دمای کاربری بالاتر نیز استفاده می شود.

اما از ساختارهای منعطف که بگذریم به ساختارهای سخت (Rigid) می رسیم. مزیت اصلی این ساختارها انبساط طولی بسیار ناچیز، استحکام مکانیکی بسیار بالا و مناسب برای استفاده در محل هایی است که پایداری ابعادی مهم است. ساختار شماتیک این لوله ها در تصویر زیر دیده می شود. PP های حاوی الیاف شیشه در این ساختارها استفاده فراوانی دارند.

اما مهمترین نکته در مورد قرار گرفتن صحیح این لایه ها و همانطور که در بخش قبلی اشاره شد، انتخاب چسب مناسب (Tie Layer Adhesive) است. می توانیم بگوییم مهمترین کار مهندس تولید این لوله ها، انتخاب لایه چسب مناسب است و تنها به کمک یک چسب مناسب عملکرد هر یک از لایه ها تضمین خواهد شد. انتخاب چسب مناسب بر اساس معیارهای زیر صورت می گیرد:

شرایط کاربری ( دما/ فشار/ نوع سیال)
ساختار لوله (منعطف/ صلب)، نوع لایه ها (پلیمر (افزودنی ها)/ آلومینیوم، ضخامت و تعداد لایه ها
نوع و شرایط فرایند تولید لوله

پس از تولید لوله، لایه چسب باید بتواند مانند سایر لایه ها، تمامی الزامات کارایی این لوله ها را برآورده کند و پس از آزمون هایی چون بررسی استحکام چسبندگی و آزمون فشار هیدروستاتیک، هیچگونه جدایشی بین لایه ها و چسب رخ ندهد. فراموش نکنیم در صورت ایجاد نقیصه ای حتی در یک اتصال کوچک، عملکرد کل سامانه تاسیساتی زیر سوال خواهد رفت و خسارات جبران ناپذیری را بر جای خواهد گذاشت.

نقش حیاتی چسب های بین لایه ای در بسته بندی های چند لایه

5 تیر 1400/0 دیدگاه /در Tie layers, TPO, مقالات/توسط کارشناسان پلیمر پیشرفته دانا

در بخش های قبل در خصوص کاربرد Tie Layer ها و نکات مهمی که باید در انتخاب گرید مناسب آن ها در نظر داشته باشیم، صحبت کردیم. در آخرین بخش که لینک آن در ادامه قرار داده شده است، در خصوص خانواده های مختلف چسب های بین لایه ای یا همان Tie Layer ها صحبت کردیم.

نکات مهم انتخاب گرید چسب بین لایه ای (Tie layer adhesive) مناسب

در این قسمت در خصوص پارامترهای فنی مربوط به ساختار چسب ها و نکاتی در فرایند تولید بسته بندی های چند لایه صحبت خواهیم کرد که بر عملکرد بسته بندی نهایی تاثیر مستقیم دارد و حتی ممکن است عملکرد کل بسته بندی را زیر سوال ببرد.

پیش فرض این مقاله بر این است که ساختار مناسب برای یک بسته بندی چند لایه به درستی انتخاب شده است. برای مثال انتخاب تعداد و نوع لایه ها و همچنین ضخامت هر لایه به کمک محاسبات مهندسی تعیین شده است. برای این کار در نظر گرفتن خواص مکانیکی مورد نیاز بسته بندی و همچنین الزامات عبورپذیری بسته بندی در برابر گازهای گوناگون و بررسی اتمسفر مورد نیاز برای بسته بندی ضروری است. در مرحله بعد لازم است گرید پلیمر مناسب برای هر یک از لایه ها به درستی انتخاب شود. در این مقاله در خصوص نکات فنی مهم در انتخاب گرید چسب های بین لایه ای مناسب صحبت خواهیم کرد.

گرید Tie Layer مناسب برای یک ساختار چند لایه که توسط روش های Film Blowing یا Casting تولید می شود، با گرید مناسب برای Blow Molding که در تولید انواع بطری و تیوب به کار می رود، متفاوت است و این مهمترین نکته فرایندی است که روش تولید بسته بندی مورد نظر بر انتخاب گرید مناسب Tie Layer دیکته می کند. این ویژگی به صورت مستقیم تحت تاثیر پلیمر پایه ( انواع پلی اتیلن و پلی پروپیلن بر اساس ساختار بسته بندی چند لایه) چسب بین لایه ای است. پایه پلیمری چسب Tie Layer بایستی سازگاری کافی با لایه هایی که در دو طرف چسب قرار می گیرند نیز داشته باشد و این سازگاری از نقطه نظر رئولوژیکی و شیمیایی مهم است. در بعد شیمیایی چسب های بین لایه ای از یک سو در تماس با لایه های پلی الفینی چون پلی اتیلن و پلی پروپیلن هستند و در طرف دیگر در همسایگی PA، آلومینیوم و EVOH قرار می گیرند. در موارد خاص و ساختارهای ویژه، پلی استایرن (PS) نیز در این ساختارها قرار می گیرد. به همین دلیل در ساختار چسب های بین لایه ای گروه های قطبی لازم برای ایجاد چسبندگی با لایه های PA و EVOH قرار می گیرند. تعداد و توزیع این گروه ها استحکام چسبندگی ایجاد شده در بسته بندی چند لایه را تعیین می کند. اما این رخداد فنی به این سادگی نیز بدست نمی آید و در واقع گروه های قطبی بایستی روی زنجیره های پلیمر پایه قرار بگیرند. گروه های قطبی چون مالئیک انهیدرید به کمک فناوری Grafting روی زنجیره پلیمر پایه ( مانند انواع پلی اتیلن و پلی پروپیلن) قرار می گیرند. این واکنش شیمیایی واکنش های جانبی و فعالی را در پی دارد که منجر می شود مالئیک انهیدریدها به صورت جداگانه واکنش دهند و به زنجیره پلی الفینی نچسبند. همچنین استفاده از عناصر شیمیایی مختلف در فرایند Grafting، تخریب پلی الفین پایه را نیز به دنبال دارد. به همین دلیل است که تولید این چسب های بین لایه ای از نظر فناوری در گروه پلیمرهای با فناوری بالا (High-Tec.) قرار می گیرند و توصیه مراجع علمی به صنعتگران نیز این است که در حین انتخاب گرید چسب بین لایه ای مناسب دقت کافی را در تعیین محتوای مالئیک انهیدرید Graft شده موثر و آزاد به کار گیرند و همچنین خواص پلیمر پایه را نیز به دقت بررسی و صحت سنجی کنند.

لوله های پلیمری چند لایه، گزینه ای اقتصادی برای سیستم های لوله کشی مختلف

18 بهمن 1399/0 دیدگاه /در TPO, مقالات/توسط کارشناسان پلیمر پیشرفته دانا

لوله های پلیمری با داشتن چگالی کمتر در برابر فلزات، شکل پذیری و فرایند تولید راحت به صرفه، خواص عملکردی منحصربفرد و قابلیت تولید برای انواع کاربری ها، خیلی سریع به بخش مهمی از مواد اولیه مصرفی در تولید لوله و اتصالات مختلف تبدیل شدند. هم اکنون پلی الفین ها مانند انواع PE، PP و PB، PVC، PA، ABS و هم چنین برخی رابرها مانند NBR، EPDM، CR و دیگر رابرها در تولید لوله های مختلف مورد استفاده قرار می گیرند. در این مقاله با گروه مهمی از لوله های پلیمری، موسوم به لوله های چند لایه، آشنا خواهیم شد. لوله های مدنظر این مقاله از نوع هتروژن هستند و لایه های مختلف از مواد اولیه ناسازگار با یکدیگر تشکیل می شوند. به همین منظور به جهت ایجاد اتصال مناسب بین لایه ها از چسب های بین لایه ای در این لوله ها استفاده می شود و با این چسب ها نیز در بخش های بعدی آشنا خواهیم شد.

پلی الفین ها و به خصوص PE (پلی اتیلن)، بیشترین سهم مصرف را در بین پلیمرهای مورد مصرف در صنعت لوله و اتصالات دارند. انتخاب نوع و گرید PE یا PP مناسب برای کاربری مدنظر، عموما بر اساس نوع، دما و فشار انتقال سیال مورد نظر صورت می گیرد. از جمله دیگر عوامل موثر بر انتخاب گرید پلیمر مناسب، شرایط محل نصب و بهره برداری از سیستم لوله کشی است. گراف زیر به صورت خلاصه نوع PE و PP مناسب را برای محدوده های مختلف دما نشان می دهد:

همانطور که در گراف بالا مشاهده می شود، PP و PEX بالاترین مقاومت حرارتی و دمای کاربری را در بین انواع مختلف پلی الفین ها دارند. PEX گونه خاصی از PE ها است که به کمک روش های مختلف اتصال عرضی می شود.

علاوه بر نوع پلیمر، ساختار لوله های چند لایه شامل نوع و ترتیب قرار گیری لایه ها، بر خواص عملکردی این لوله ها اثر گذار است. علاوه بر پلی الفین هایی مانند PE و PP، انواع پلیمر و فلزات نیز در لایه های مختلف لوله های چند لایه قرار می گیرند. همچنین EVOH مهمترین پلیمر غیر پلی الفینی مورد استفاده در این لوله ها به منظور کاهش عبور پذیری لوله در برابر اکسیژن است. آلومینیوم نیز به عنوان لایه فلزی مستحکم و افزایش دهنده مقاومت هیدروستاتیک استفاده می شود. از آنجاییکه EVOH و آلومینیوم هر دو از نظر طبیعت شیمیایی با پلی الفین ها ناسازگار هستند، به جهت ایجاد ساختار یکپارچه در لوله های چند لایه، از چسب های بین لایه ای در میان لایه های ناسازگار استفاده می شود.

EVOH در سیستم های تاسیساتی بسته که انباشت اکسیژن و افزایش غلظت آن مشکلات خورندگی را در پی دارد، استفاده می شود و چنین ساختارهایی کاملا منعطف هستند. اما با ورود آلومینیوم به ساختار لوله های چند لایه، لوله های غیر منعطف با تحمل فشاری بالا تولید می شوند. در بخش بعدی این مقاله با ساختار این لوله ها و مهمترین معیارهای انتخاب چسب بین لایه ای (Tie Layer Adhesive) آشنا خواهیم شد.

ساختار شیمیایی این گروه ها و قابلیت چسبندگی آن ها به لایه های مختلف

نکات مهم انتخاب گرید چسب بین لایه ای (Tie layer adhesive) مناسب

13 دی 1399/0 دیدگاه /در Tie layers, TPO, مقالات/توسط کارشناسان پلیمر پیشرفته دانا

در دو بخش قبلی سعی کردیم به خوبی با فلسفه شکل گیری بسته بندی های چند لایه آشنا شویم و مواد اولیه مصرفی در این ساختارها را شرح دهیم. همانطور که می دانیم لایه حیاتی که اتصال دهنده دیگر لایه های ناسازگار موجود در این ساختارها است، چسب های بین لایه ای، Tie layer adhesive هستند. چسب های بین لایه ای که حاوی گروه های قطبی در زنجیره پلیمری غیر قطبی هستند، در دیگر صنایع نیز کاربرد دارند. اما این بخش چسب بین لایه ای (Tie layer adhesive) مورد مصرف در صنعت بسته بندی را از نظر ساختار و مهمترین ویژگی هایی که بایستی در حین انتخاب آن ها مدنظر قرار گیرد را بررسی می کند. لینک زیر حاوی توضیحات مقدماتی در ارتباط با ساختار بسته بندی های چند لایه است.

چسب های بین لایه ای ، Tie Layer Adhesive ، جزء لاینفک بسته بندی های چند لایه

تاریخچه پیدایش چسب های بین لایه ای در صنعت بسته بندی به حدود 40 سال پیش بر می گردد. خواستگاه تولید این چسب ها شرکت های معظم و بزرگ آمریکایی چون Lyondellbasell، DOW و Dupont بوده است. اولین و مهمترین معیار انتخاب چسب های بین لایه ای مناسب، ساختار بسته بندی مورد نظر، شامل تعداد و نوع لایه ها و ضخامت هر کدام از آن ها است. همانطور که می دانیم چسب بین لایه ای از زنجیره پلی الفینی و گروه های قطبی تشکیل می شوند. نوع زنجیره پلی الفینی بایستی بر اساس نوع پلی الفین های موجود در ساختار ( برای مثال پلی اتیلن یا پلی پروپیلن) انتخاب شود و گروه های قطبی با توجه به لایه های ناسازگار موجود در بسته بندی چند لایه معین می شود. مهمترین گروه های قطبی مورد استفاده در تولید چسب های بین لایه ای، شامل گروه های زیر است:

وینیل استات
مالئیک انهیدرید
آکریلیک اسید
متیل آکریلات

برخی از این گروه ها واکنش شیمیایی با لایه های قطبی مانند PA, EVOH می دهند و چسبندگی بسیار مناسبی ایجاد می کنند. چسب های بین لایه ای حاوی مالئیک انهیدرید از جمله این گروه ها هستند. جدول زیر ساختار شیمیایی این گروه ها و قابلیت چسبندگی آن ها به لایه های مختلف را نشان می دهد.

چسب های بین لایه ای حاوی مالئیک انهیدرید به خوبی با گروه های آمینی و الکلی موجود در PA و EVOH واکنش می دهند و چسبندگی بینظیری را ایجاد می کنند. اما در مورد فیلم های بسته بندی حاوی لایه آلومینیوم بهتر است از چسب های بین لایه ای حاوی دیگر گروه های قطبی مانند آکریلیک اسیدها استفاده شود. جدول زیر چسبندگی لایه های مختلف مورد استفاده در چسب های بین لایه ای را نشان می دهد. در تمامی موقعیت هایی که چسبندگی ضعیف است بایستی از چسب بین لایه ای استفاده شود.

اما از جمله نکات دیگری که در حین انتخاب گرید مناسب چسب بین لایه ای بایستی به آن ها دقت کرد، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

فرایند تولید فیلم چند لایه ( دمش فیلم، ریخته گری (Cast film)، لمینیشن و …)، در واقع چسب بین لایه ای مانند سایر لایه ها بایستی فرایند پذیر باشد.
شرایط فرایند تولید ( دما، زمان فرایند و …)
ویژگی های خاص مورد نظر بسته بندی ( شفافیت و …)

انتخاب یک چسب نامناسب می تواند خسارت های جبران ناپذیری را به بار آورد و تمامی ویژگی های مثبت حاصل از بسته بندی های چند لایه را زیر سوال ببرد.

چسب های بین لایه ای ، Tie Layer Adhesive ، جزء لاینفک بسته بندی های چند لایه

19 فروردین 1399/0 دیدگاه /در Tie layers, TPO, مقالات/توسط علی ابراهیمی

شاید با کمی تاخیر این مقاله آماده شده باشد، اما مطابق وعده ای که در بخش قبلی این نوشتار داده شد، می خواهیم انواع چسب های Tie layer مورد مصرف در صنعت بسته بندی را معرفی کنیم. می توانید مقدمه این نوشتار را در لینک زیر مطالعه کنید.

چسب بین لایه‌ای در صنعت بسته بندی ( Tielayer adhesive )

این روزها عبارت بسته بندی های چند لایه به کرات به گوش ما می خورد. شاید جالب باشد بدانید که یک بسته بندی چند لایه از ترکیب 3 تا 11 و این روزها تا 15 لایه ی چند میکرونی تشکیل می شوند. هر یک از این لایه ها یک وظیفه به خصوص بر عهده دارند و بر اساس الزامات محصول درون بسته بندی انتخاب می شوند. با توجه به امکان تنظیم عبور دهی بسته بندی در برابر انواع گازها و امکان تنظیم ترکیب گاز درون بسته بندی، اولین بار بسته بندی های چند لایه در بسته بندی مواد غذایی فرآوری شده به کار گرفته شدند و امکان افزایش زمان ماندگاری این محصولات به کمک بسته بندی ها مهیا شد. اما باید گفت نقطه عطف گسترش بسته بندی های چند لایه در سال 1985 میلادی و با ابداع چسب های بین لایه ای رخ داد. در حقیقت بسته بندی های چند لایه حاوی لایه های پلیمری، سلولزی و آلومینیومی هستند که به خودی خود این لایه ها با یکدیگر نامتجانس و ناسازگار هستند و به کمک چسب های Tie layer اتصال آن ها به یکدیگر و ایجاد یک ساختار یکپارچه مهیا می شود. این نوشتار و بخش های بعدی آن انواع چسب های بین لایه ای را توضیح خواهند داد.

در بسته بندی های چند لایه، لایه های مختلفی از جنس پلی اتیلن (PE)، پلی پروپیلن (PP)، پلی استر (PET)، اتیلن وینیل الکل (EVOH)، پلی آمید (PA)، پلی استایرن (PS)، پلی وینیل کلراید (PVC) و پلی وینیلدین کلراید (PVDC)، آلومینیوم، کاغذ و … به کمک چسب های بین لایه ای در کنار یکدیگر قرار می گیرند. هدف از ترکیب این لایه های مختلف، دستیابی به خواص هم افزای آن ها است. برای مثال تنظیم میزان عبور دهی گازهای مختلف بسته بندی مانند بخار آب و اکسیژن، افزایش خواص مکانیکی بسته بندی مانند استحکام مکانیکی، انعطاف، مقاومت در برابر سوراخ شدن و پاره شدن، کاهش هزینه و خواصی از این دست، از جمله مهمترین اهداف تولید بسته بندی های چند لایه است.

مهمترین مشخصه چسب های بین لایه ای قابلیت اتصال لایه های قطبی و غیر قطبی توسط آن ها در ساختار بسته بندی و همچنین امکان شکل دهی آن ها در فرایندهای شکل دهی فیلم و ورق های بسته بندی مانند دمش فیلم (Film Blowing)، ریخته گری فیلم (Casting)، اکستروژن ورق (Sheet Extrusion)، اکستروژن تیوب و بطری (Tube and Bottle Extrusion) است.

در حقیقت چسب های بین لایه ای پلیمرهای غیر قطبی حاوی گروه های قطبی هستند. امروزه گونه های مختلف چسب های بین لایه ای با ساختارهای شیمیایی مختلف توسعه داده شده اند. انتخاب نوع صحیح چسب و گرید مناسب آن با توجه به لایه های موجود در بسته بندی و الزامات فرایند شکل دهی صورت می گیرد. در بخش بعدی این نوشتار با انواع چسب های بین لایه ای و راهنمای انتخاب این چسب ها بیشتر آشنا خواهیم شد.

چسب بین لایه ای در صنعت بسته بندی ( Tielayer Adhesive )

20 شهریور 1398/0 دیدگاه /در Tie layers, TPO, مقالات/توسط علی ابراهیمی

یکی از مهمترین نیروی محرکه های پیشرفت در هر صنعتی کشش بازار تقاضا است. با گذشت زمان و از طرفی تغییر سبک زندگی، جوامع انسانی بیش از پیش، به استفاده از کالاهای مدرن و با کیفیت تمایل نشان می دهند. این نکته در مورد سبد غذایی خانوار از دو جهت اهمیت پیدا می کند، از یک طرف امروزه سرپرستان خانواده ها به شدت نسبت به سلامت مواد غذایی خریداری شده حساس شده اند و با بررسی های زیادی خرید می کنند و از طرف دیگر به دلیل توجه به سلامت و تناسب جسمانی، رژیم های غذایی ویژه ای انتخاب می شود و این عادات غذایی به سبد خاصی از محصولات غذایی نیاز دارد و به همین دلیل تنوع گسترده ای در غذاهای تولیدی ایجاد شده است. به دلایل ذکر شده و از طرف دیگر توجه سازمان های ملی و بین المللی به امنیت غذایی، امروزه صنایع غذایی یکی از پیش روترین بخش های صنعتی یک کشور هستند. بخش مهمی از صنعت غذا در تکنولوژی بسته بندی و استفاده از چسب بین لایه ای ( Tielayer ) دراین صنعت است.

حفظ ارزش غذایی و بهداشت یک محصول غذایی مستقیما در گرو بسته بندی و حمل و نقل اصولی و بهینه آن است. پلیمرها نیز با داشتن خواص مکانیکی و عبور پذیری قابل تنظیم، در این مسیر آزادی عمل بالایی برای طراحان ایجاد کرده اند. در حالت کلی پلیمرهای مورد استفاده در تولید انواع بسته بندی های صنایع غذایی در گروه های زیر قرار می گیرند:

پلیمرهای توده بسته بندی (Bulk Layer) برای کنترل قیمت تمام شده بسته بندی، مانند انواع پلی اتیلن و پلی پروپیلن
پلیمرهای سدگر (Barrier Layer) مانند انواع پلی آمید و EVOH
پلیمرهای دوخت پذیر (Sealant Layer) مانند انواع پلی اتیلن و پلی پروپیلن های خاص

در بسیاری از کاربری های مهندسی سه گروه بالا در کنار یکدیگر قرار گرفته و ساختارهای چند لایه مهندسی را (Multilayer Packaging) ایجاد می کنند. به دلیل عدم سازگاری این گروه ها (قطبی / غیر قطبی)، از چسب های بین لایه (Tielayer Adhesive) برای قرار دادن لایه ها روی یکدیگر استفاده می شود. Tielayer ها سهم کوچکی در ساختار بسته بندی دارند، اما تضمین کننده عملکرد بسته بندی نهایی هستند و انتخاب آن ها با دقت انجام می گیرد.

الزامات فرایند تولید، نوع پلیمرهای استفاده شده در لایه های مختلف و خواص فیزیکی – مکانیکی مورد نظر برای بسته بندی تعیین کننده نوع Tielayer مناسب برای ساختار مورد نظر است. پلیمرهای پایه برای تولید Tielayer ها خانواده PE, PP, EVA و در موارد محدود کوپلیمر Acrylate/ Acid هستند. برای ایجاد خاصیت چسبندگی انواع گروه های مالئیک، اکریلیک، اسید و … در ساختار پلیمر پایه قرار می گیرد. به دلیل فرایندپذیری خوب و تولید مقرون به صرفه Tielayerهای پایه PE کاربرد گسترده ای در صنایع بسته بندی پیدا کرده اند.